Je kind loslaten, lukt jou dat?
Vind jij het makkelijk of moeilijk om je kind los te laten? Heb jij de balans tussen loslaten en beschermen al gevonden? Een groot verantwoordelijkheidsgevoel, graag de controle willen hebben en heel veel liefde maken het soms moeilijk om je kind los te laten. Elke nieuwe fase van je kind vraagt echter om een klein beetje meer loslaten. Kinderen leren door te proberen en dit proberen lukt ze als wij ze durven los te laten. Eigenlijk is loslaten dus heel liefdevol, omdat we ze zo de kans geven om zelf te leren en op zichzelf te vertrouwen. Wat is loslaten? Hoe doe je dat als ouders en wanneer begint dit al?
Balans
Je hebt verschillende vormen van loslaten. De eerste die ik wil benoemen is het loslaten van je kind, zodat je ook goed voor jezelf blijft zorgen. Je kunt dat doen door je eigen hobby’s of werkzaamheden uit te voeren. Of samen met vrienden of je partner leuke dingen te doen. Als het namelijk goed met jou gaat, kan je er ook beter voor je kind zijn.
Daarnaast heb je nog het loslaten zodat je kind zich kan ontwikkelen. Het loslaten van je kind is in dat geval een afweging tussen je eigen angsten/zorgen en de behoefte van je kind om zelfstandig te worden. Ze kunnen zich door zelfstandig te worden ontwikkelen en vertrouwen in zichzelf opbouwen. Stap voor stap. Uit liefde voor je kind laat je ze dus steeds meer los, zodat ze kunnen groeien.
Bezorgdheid is zeker oké. Je hebt bezorgdheid nodig om ze te beschermen. Je kan je kind zo de veiligheid bieden die ze ook hard nodig hebben. Het gaat om de balans vinden tussen beschermen en loslaten. Vanuit je hart, vanuit liefde, dat wat het beste is voor je kind.
Voorbeelden bij jonge kinderen
Het begint al als je kind een baby is. Ik besloot dat ik een middag voor mijzelf nodig had. Ik koos ervoor om mijn baby op een veilige plek en in veilige handen, in mijn geval bij oma, achter te laten. Even iets leuks doen ter ontspanning. Ik reed weg en moest ik heel hard huilen in de auto, echt heel hard. Ik vond dat loslaten toch moeilijker dan gedacht.
Als je zelf je kinderen naar een kinderdagverblijf hebt gebracht, dan heb je vast wel eens ouders met tranen in de ogen gezien. Tranen omdat ze hun kind huilend achter laten in de armen van de medewerker, omdat ze zelf weer aan het werk gaan. Gelukkig zijn er dan andere, meer (zelf)ervaren ouders op de gang, die je vertellen “Je kind stopt echt snel met huilen zodra je weg bent.”
Als je kinderen al wat ouder zijn, dan zie je jezelf met tranen in de ogen de bus uitzwaaien als zij voor het eerst op schoolreis gaan. Of als je je kind leert fietsen. Trek je haar allerlei beschermspulletjes aan? Of vertrouw je erop dat zij de balans al heeft gevonden op de loopfiets. En als het je kind niet lukt om het vertrouwen te vinden, kan je haar dan het duwtje in de rug geven wat zij nodig heeft? Zoek natuurlijk wel een veilige omgeving, een goede maat fiets en leer ze eerst remmen voordat je ze los laat. Vertrouw dan op de vaardigheden van je kind. Dan leert het ook vertrouwen op zichzelf.
De eerste keer alleen bij een vriendje spelen of logeren kan ook spannend zijn voor sommige kinderen. Als je weggaat kan er soms zelf sprake zijn van een beetje tranen in zijn ogen. Je weet dat hij het spannend vindt. En zelf vind je het waarschijnlijk ook nog wel een beetje spannend. Vraag dan gerust aan de ouder waar de kinderen spelen/logeren of ze een berichtje of een fotootje willen sturen. Je gaat vast ervaren dat het na een aantal keren steeds makkelijker gaat en leuker wordt voor je kind en voor jou.
“Loslaten, het begin van iets nieuws.”
Oh, ik weet zelf nog goed dat onze zoon de eerste keer naar de speeltuin in de buurt ging met een vriendje. Na een uurtje, begint het dan toch echt wel te knagen. Zou alles goed gaan? Zal ik even stiekem gaan kijken? vraag ik aan mijn partner. Maar daar komen ze alweer aan fietsen. Pffff, gelukkig hij is er weer, denk ik dan opgelucht.
Er zullen nog vele eerste keren volgen. Wees vooral ook eerlijk naar jezelf over je eigen angsten en zorgen. Soms helpt het om ze uit te spreken naar je partner of een vriend(in). Vaak merk je dat dit uitspreken al oplucht en de ander het herkent of in ieder geval kan erkennen. Toch nog even stiekem checken, totdat je er aan gewend raakt, niets mis mee hoor. Gewoon doen als je dit nodig hebt
Wat als het niet (nog) lukt?
Stop met vergelijken met een ander kind en met andere ouders. Het ene kind kan het wel aan op een bepaalde leeftijd en het andere kind pas een flinke periode later. Volg vooral je eigen kind en jouw/jullie visie hierin. Begrijp jij je kind? Pak jij zijn signalen goed op? Dan is het jullie keuze en dat is de juiste. Blijven de twijfels of blijft het aan je knagen en kom je er met je omgeving niet uit, ga er dan eens met een professional over praten, zoals een opvoedsteunpunt/consultatiebureau/kindercoach/huisarts. Je kan dan samen ontdekken hoe verder te gaan.
“Note to myself, relax.”
Delen?
Ben jij je bewust van je loslatingsproces als ouder? Heel graag nodig ik jullie uit om jullie ervaringen en belevingen hierbij te delen. In de hoop dat iemand zich hierin herkent en zich gesteund voelt. “Loslaten, het begin van iets nieuws.” “Note to myself, relax.” “Loslaten is l(i)efhebben.”
