Ervaringsverhaal – Wat als je vadergevoel indruist tegen het medische advies?

7 augustus 2020

Emiel Pluimers

Emiel Pluimers is vader van 2 zoontjes en samen met zijn vrouw Charlotte verwachten ze een dochtertje. Emiel werkt als psychomotorisch therapeut en gezinsspecialist en schrijft veel over zijn ervaringen als vader. In deze blog maakt hij een moeilijk onderwerp bespreekbaar, namelijk: de liefde voor je ongeboren kind en hoe de wereld omgaat met de resultaten van prenatalescreeningen.

Prenatale screening - als de uitslag niet is zoals verwacht

In de afgelopen weken gebeurt er van alles rondom ons kleine meisje in de buik van Charlotte. Of eigenlijk gebeurt er te weinig volgens de medici. Een volgens de metingen, te klein baby’tje. Te grote afwijking van de norm. De 20 weken echo was super positief. Wat ziet ze er prachtig uit. Mooie ruggengraat (meer dan dat ik ooit zou hebben), alle organen zichtbaar, 2 hersenhelften en het allerbelangrijkste een prachtig kloppend hartje. Alles klopt, behalve de lengte. Onder de norm.

Ook bij de controle echo zien ze hetzelfde beeld als dat ze bij onze verloskundige praktijk hebben gezien. Er wordt ons medegedeeld of we een vruchtwaterpunctie willen overwegen. Er kan immers een chromosomale afwijking ten grondslag liggen die de grootte van ons perfecte meisje kan verklaren. Ik hoor het medische model praten. Ik hoor de opties die we moeten overwegen want ons perfecte meisje, is te klein. En het medische model weet niet waarom. En ze moeten het weten. Tenminste, ze moeten aangeven dat ze het eventueel kunnen weten, waarom ons meisje wat klein is.

Vadergevoel versus medische bril

Ik werd recalcitrant. Niemand komt aan ons kleine meisje. Klein of niet. Gehandicapt of niet. Ze blijft lekker onbezorgd bij mama in de buik. Veilig. Mijn eerste reactie bij gevaar, zorgen dat iedereen in veiligheid is. Vervolgens werd ik rationeler en dacht ik, alles bij elkaar opgeteld, is de kans dat er wat is enorm klein, dus waarom zouden we ons druk maken over een kleine kans dat er iets zou kunnen zijn? Waarom ons meisje in gevaar brengen omdat het medische model niet kan verklaren waarom ze wat kleiner is. Hoe langer ik erover na ging denken hoe meer vertrouwen in ons meisje met haar mooie ruggengraat had. Wat mij betreft geen punctie.

“Ze blijft lekker onbezorgd bij mama in de buik. Veilig”

Een week later een nieuwe echo bij de gynaecoloog die meekeek. Hetzelfde beeld. Wat zag ze er weer prachtig uit. Mooi ruggengraat (meer dan dat ik ooit zal hebben), alle organen zichtbaar, 2 hersenhelften en het allerbelangrijkste een prachtig kloppend hartje. Alles klopt, behalve de lengte. Onder de norm. Op sommige ledematen zelfs iets meer achterstand t.o.v. de vorige keer. Het stelt de gynaecoloog in ieder geval niet gerust. En zulke woorden stellen ouders natuurlijk ook niet gerust. In mijn hoofd tolt het weer. Ik ben hyper alert, en dan werken mijn hersenen het aller best. Dit is wat we gaan meemaken, elke 1 a 2 weken een echo en constant de onzekerheid of het wel ‘goed’ is. En natuurlijk is het goed! Ze is hoe dan ook goed. Ze is perfect.

De maakbare (medische) wereld

Nog voordat ze geboren is, wordt ze al gevangen in de maakbare (medische) wereld. Nog voordat ze geboren is of levensvatbaar volgens de wet, wordt ze al afgezet tegen het gemiddelde en is ze afwijkend. Ja verder is ze prachtig, mooie ruggengraat (meer dan dat ik ooit zou hebben), alle organen zichtbaar, 2 hersenhelften en allerbelangrijkste een prachtig kloppend hartje. Alles klopt, behalve de lengte. Onder de norm.

Ben ik nu boos, verdrietig, bang? Ik weet het niet. Ik weet in ieder geval dat zij enorm welkom is. Voor mij en ik denk dat ik voor ons beide mag spreken, is ze perfect. Hoe dan ook. Leefden we nu maar in een wereld waar we even minder konden weten. Minder wilden weten en meer het leven konden omarmen zoals het levens ons geeft. De onzekerheid over het niet weten geeft een enorme spanning met zich mee, en wat ik zeker weet is dat spanning geen goede invloed is op de groei van een baby.

De hele situatie zet mij veel aan het denken en dan verstop ik mij graag in de muziek. Journey komt voorbij in een van mijn gekke lijsten, en alweer raakt het mij. Don’t stop believing. Inderdaad. We gaan er voor, vol vertrouwen. En ons meisje? Ik kan niet wachten om haar.te mogen ontmoeten. Ze brengt nu al zoveel levenslessen de wereld in, dat ze voor mij heel speciaal is. Alleen iets onder de norm.

Herken jij je in het verhaal van Emiel en wil jij je reactie delen met Emiel? Dat kan via zijn mailadres: e.pluimers@reggedok.nl.

We vinden het belangrijk dat we verhalen van ouders delen over het ouderschap…het echte ouderschap waarbij het niet altijd over rozen gaat, waarbij het mag gaan over onzekerheid en wisseling van stemming. Want het is niet elke dag feest en net als Emiel wil je ook die momenten omarmen, ook al is dat niet altijd eenvoudig. Uiteraard kun je contact met ons opnemen indien je je reactie wilt delen of vragen hebt.