Ervaringsverhaal: Ziekenhuisopname van een baby in coronatijd

4 februari 2021

Anouk Damveld

Moeder worden is één ding, moeder worden in coronatijd een tweede. Maar moeder worden in coronatijd én extra zorg voor je pasgeboren baby nodig hebben brengt extra spanningen met zich mee. En die spanning voel ik niet alleen, het hele gezin voelt dit met mij mee.

Niet omdat ik de hele dag zenuwachtig rondloop, dat probeer ik althans niet te doen, maar kinderen voelen dit feilloos aan. Zij voelen de spanning, zonder dat je ze dat in woorden hoeft uit te leggen. Reguliere afspraken in het ziekenhuis gaan niet door of worden anders vormgegeven, wachttijden lopen op en ik mis het face to face contact. Er wordt met ons als ouders met name gesproken over het medische aspect, gekeken vanuit een medische bril. En juist daarom heb ik meer behoefte heb aan contact met iemand die met mij mee denkt, naast mij als moeder gaat staan, mij vraagt hoe ik dit traject als moeder ervaar. Gelukkig bestaat er de mogelijkheid om met veel artsen te videobellen. Een stuk persoonlijker.

De voorbereiding op zijn operatie: zowel fysiek als mentaal

Ik ben inmiddels weken bezig met de voorbereiding voor zijn operatie. Voor een deel praktisch, maar vooral mentaal. Oppas voor onze oudste is te regelen, mijn werk kan ik overdragen als het moet. Maar wat vind ik belangrijk voor, tijdens en na de operatie? Wie gaat met hem mee de operatiekamer in? Kan ik dat wel? Wil ik dat wel? En hoe zorg ik ervoor dat de spanning mijn lichaam niet over neemt (net als toen ik flauw viel toen bij hem bloed moest worden geprikt)? Hoe houd ik mezelf onder controle? Kan ik er dan echt voor hem zijn? En hoe doe ik dat eigenlijk, er voor hem zijn? En als de operatie voorbij is; hoe troost ik hem dan als hij terug komt op de kinderafdeling?

Vanwege het uitstel van de operatie kunnen we niet naar een operatiedatum toe leven. Ik merk dat dit het extra lastig maakt om goed mijn rust te bewaren. Net als in mijn vorige blog (opnieuw moeder worden tijdens corona) is dat een onderdeel van het moederschap: niets valt te plannen dus beweeg mee met wat er gebeurd. Natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Er met veel mensen over spreken helpt mij. Daarnaast zet ik al onze afwegingen op een rij.

Zo vind ik het belangrijk dat een van ons bij hem is tot hij volledig onder narcose is, met hem blijft praten, hem vertelt wat er gaat gebeuren. Dat ik hem kan troosten in onze draagzak als hij terug komt op de afdeling. In mijn hoofd ben ik al een paar keer de hele verdieping met hem afgestruind in diezelfde draagzak, maar vanwege alle coronamaatregelen heb ik me er bij neergelegd dat we waarschijnlijk niet verder komen dan een paar rondjes over de afdeling.

Wist je dat

Je baby zichzelf leert reguleren door te ervaren hoe jij als volwassene op nieuwe of moeilijke situaties reageert?
Met regulatie bedoelen we bijvoorbeeld dingen als je baby voeden, in slaap brengen, maar ook affectieve regulatieprocesen als je baby troosten en rustig krijgen door bijvoorbeeld te wiegen. Structuur, ritme en logica aanbrengen, zodat situaties voorspelbaar worden en je kleintje hetzelfde gedrag vervolgens in nieuwe situaties kan toepassen.
In de eerste anderhalf jaar verloopt dit regulatieproces onbewust verloopt via empathische interacties tussen de baby en zijn ouders. Zogenaamde spiegelneuronen spelen hierbij een grote rol. Deze neuronen zijn bij de geboorte voor een deel aanwezig, maar het systeem krijgt pas echt vorm in de relatie tussen ouder en baby. Als een baby bijvoorbeeld naar zijn ouders lacht, lachen ouders terug. De hersenen van de baby associëren de eigen actie van het glimlachen met het zien van de glimlach van zijn ouders. Op dat moment worden de verbindingen in de spiegelneuronsystemen voor glimlachen versterkt. De baby heeft in dit spiegelingsproces zelf ook een sturende rol; hij kan actief contact maken en breken.
Dat het je baby helpt om tegen hem te praten, ookal kan hij nog niet verstaan wat je zegt? Door het horen van de emoties in je stem en de intonatie neem je hem mee in hetgeen er gaat gebeuren. Mooi meegenomen: als hij ouder is leert hij ook zelf zijn emoties onder woorden brengen. Handig voor jou als ouder om te weten wat er in je kind omgaat, of hij boos of juist verdrietig is, en waarom hij vandaag even geïrriteerd reageert.

Mijn IMH-rugzak

Gelukkig draag ik mijn IMH rugzak met me mee. In mijn werk, maar dus ook privé. Ik besef mij echter dat veel ouders in dezelfde situatie zitten en het voor hen lastiger is om de eigen gevoelens en gedachten van zich af te zetten. Helemaal nu vanwege de coronamaatregelen minder fysiek contact mogelijk is met vrienden en familie, zijn nieuwe en aanstaande ouders meer op zichzelf en elkaar aangewezen. Wat helpt jou om je eigen emoties en daarmee die van je baby of jonge kind te reguleren? En wat kan jij als professional bijdragen in jouw zorg voor ouder en kind? Hoe help jij ouders zichzelf te reguleren in tijden van stress? En hoe maak jij deze regulatieprocessen met ouders bespreekbaar? Wellicht dat de volgende afbeelding in de toolbox je hierbij kan helpen:

Dit blog is geschreven door Anouk Damveld. Anouk is orthopedagoog bij het Expertisecentrum Jonge Kind in Hengelo