De wereld op zijn kop

17 april 2020

Gastblogger

“Bizarre tijd! De wereld op zijn kop!” Ik hoor dit meerdere malen per dag om mij heen en ik roep dit zelf ook met enige regelmaat. Want inderdaad, wat vind ik het momenteel een gekke wereld. In de tijd dat ons land in teken zou staan van 75 jaar bevrijding, zitten wij in een ‘intelligente lockdown’ en weten wij dat er op de IC nu veel mensen vechten voor hun leven en medisch personeel zich de benen uit het lijf loopt om deze mensen de liefde en zorg te geven die nodig is.

Een nieuwe balans

Waar ik mij in het begin van de sociale quarantaine erg angstig kon voelen en mij het thuisonderwijs en thuiswerken menig maal per dag van alle kanten aanvloog, merk ik dat er nu een soort van homeostase ontstaat. De kinderen hebben zich erbij neergelegd dat met vriendjes en vriendinnetjes spelen er even niet inzit, school heeft – bewonderenswaardig – het thuisonderwijs goed op touw gezet en conference calls, Zoom en Skype doen het zonder continu uit de lucht te vliegen. En niet alleen bij ons. Ik merk het ook bij familie en vrienden: er is een soort van nieuwe balans gekomen. Neemt niet weg dat er slechte momenten en dagen zijn waarop niets lijkt te lukken, mijn energieniveau erg laag is, ik mij wat angstig of somber voel en ik het mis om gewoon even bij mijn ouders langs te kunnen gaan voor een kop koffie. Maar weet je, die dagen, zijn er ook wel in een ‘normale’ tijd. En het mag er zijn. En dat geeft lucht. Mindere momenten, minder productieve dagen, ze mogen er zijn. En dat is wat deze bizarre tijd mij al heeft gebracht: meer mildheid naar mezelf en ons gezin. Hoe waardevol.

Sta jij af en toe even stil over wat je in deze periode wel en niet wil? Zonder dat je je op laat jagen door alles wat moet? Vanuit de positieve psychologie weten we dat het  helpt je beter te voelen, door zelf achter het stuur te zitten.

In de gesprekken die ik afgelopen weken had, waaronder met collega-psychologen en coaches, komt steeds meer de verschuiving te zitten naar wat we willen meenemen uit deze ‘gekke Corona-tijd’. Als je alleen al kijkt naar de veerkracht en flexibiliteit die wij met zijn allen bezitten. Van het een op het andere moment, moesten we ons leven helemaal anders in gaan richten. We kwamen letterlijk thuis te zitten en verloren een deel van onze vrijheid om te gaan en staan waar, wanneer en met wie wij maar willen. En kijk waar wij nu, krap een maand later, staan met z’n allen! Herken en benoem deze veerkracht en flexibiliteit en geef jezelf en elkaar credits hiervoor, hoe fijn!

Rust

Terwijl ik dit artikel schrijf schijnt de zon op de keukentafel, zijn de kinderen aan het knutselen, tiktokken en de hond ligt snurkend aan mijn voeten. Een ideaal plaatje voor een ideale zondag. Zaten we niet in deze lockdown, dan waren we ongetwijfeld een eindje gaan fietsen, hadden we een terrasje gepikt en op de terugweg waren we even langs de ijssalon gefietst. Grote kans dat wij daar vrienden waren tegengekomen en nog even mee waren gegaan voor een wijntje. Helemaal leuk, met als gevolg dat de kinderen net te laat in bed waren gekomen en ik om 22 uur nog de broodbakjes aan het pakken was geweest voor de volgende dag. Het zou een geweldige dag zijn geweest, dat sowieso, maar dat is het nu ook. Het eindje fietsen doen we straks na het eten en het ijsje eten we na de tijd in huis. Met vrienden videobellen we nu als de kinderen in slaap zijn en wij met de benen hoog op de bank liggen. RUST, zoveel meer RUST. En natuurlijk heeft het soms net wat minder jeu als dat wij gewend zijn, maar daarentegen is er zoveel meer rust in ons leven gekomen.

En deze rust voelen de kinderen ook. De drukte van sport, muziekles en typeles is even weggevallen en naast het gemis, opent dit ook nieuwe deuren naar het ontdekken van andere interesses. Nooit geweten dat mijn jongste zo van puzzelen houdt en zich door de oudste op de trampoline flikflaksalto’s laat aanleren. Wel met het nodige getrek en getier natuurlijk, want het blijven natuurlijk gewoon zusjes en die oefenen nu eenmaal ‘ruzie-maken’ op elkaar. En dat deze pauze van alle sportactiviteiten ook tot nieuwe inzichten vanuit de kinderen zelf kan komen, blijkt wel toen onze jongste vorige week zei: “Mama, ik mis sporten wel, maar basketbal niet. Misschien wil ik wel een andere sport gaan proberen.” Prachtig toch?

Stilstaan bij wat jij belangrijk vindt

Hoe lang deze sociale quarantaine nog gaat duren, weet niemand. Hoe het zal gaan met de economie, is koffiedik kijken. Maar dat deze tijd ons een escape biedt uit de ratrace zo tekenend voor de maatschappij van deze 21ste eeuw moge duidelijk zijn. Een tijd waarin begrippen als fomo (=fear of missing out) heel normaal zijn, succes vaak wordt uitgedrukt in de grootte van je huis en identiteit veelal wordt verleend aan je geweldige baan, biedt ons bij uitstek de gelegenheid om eens kritisch te kijken naar wat wij wel en niet willen meenemen in ons (gezins)leven. Nu onze avonden minder gevuld zijn met verjaardagen, avondvergadering, clubjes en sport, lenen deze zich bij uitstek om na te denken over hetgeen wij willen meegeven aan onze kinderen. Belangrijke life-events geven je immers vaak een nieuwe kijk op wat je belangrijk vindt. Nou, en laten we er net met z’n allen middenin zitten!

Dit is een mooie brug naar een vraag om deze blog mee af te sluiten en om over na te denken. Waar zou je over een jaar willen staan, voor jezelf en je gezin? En zijn er dan dingen die je in deze afgelopen maand bent tegengekomen die waardevol zijn en die je graag wilt meenemen?

Tot slot nog een leestip: De Kracht van Dankbaarheid van Ernst Bohlmeijer en Monique Hulsbergen

Dit blog is geschreven door Mai-Lin Droste-Stein