De invloed van het coronavirus op de voorbereiding van mijn bevalling
Vlak nadat mijn zwangerschapsverlof zijn intrede had gedaan, werden maatregelen afgekondigd om het coronavirus de kop in te drukken. Aanvankelijk leken de consequenties mee te vallen omdat er nog wel enige bewegingsvrijheid toegestaan werd. Maar na verloop van tijd merkte ik op dat het meer ontwrichtte dan waar ik op bedacht was. Hoe moest ik hiermee omgaan?
In de laatste fase van je zwangerschap ben je normaal gesproken meer naar binnen gericht. Dit is een biologisch ingebouwd gegeven. Het zorgt dat je mindset klaar is voor de naderende komst van je kindje. Echter, alle tumult rondom het coronavirus zorgt er ongewild voor dat je focus zich meer verlegt naar buiten. Je ontkomt gewoonweg niet aan de enorme stroom aan (vaak onduidelijke) informatie en de mogelijke gevolgen die dat met zich meebrengt. En hoe dat jou en je omgeving infecteert met stress.
Onzekerheid versus vertrouwen
Voor mij was dat niet anders. Ik werd overstelpt met informatie via allerlei kanalen. Het ene bericht nog erger als het andere. Zo zou ik niet poliklinisch meer mogen bevallen, zou mijn partner niet bij de bevalling mogen zijn, zou er geen kraamzorg geleverd worden. Maar vaak waren het ook tegenstrijdige berichten. Ik wist niet goed wat ik ermee aan moest en besloot daarom alleen nog maar informatie aan te nemen van mijn verloskundige. Zij ontkrachtte de ingewonnen informatie. Voor dat moment. Dus alsnog had ik geen houvast voor de langere termijn.
Hierdoor stond mijn bevalplan en kraamtijd op losse schroeven. Ik moest loslaten wat ik niet kon controleren. Niet een gemakkelijke opgave voor een control freak als ik. Nu laat een bevalling zich sowieso niet plannen, maar als er tal van mogelijkheden wegvallen dan blijft er wel erg weinig grip over. Ik moest leren om op mezelf en een goede uitkomst te vertrouwen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. In eerste instantie schoten mijn emoties dan ook alle kanten op. Mede versterkt door mijn thuissituatie met een puberende peuter die niet naar de opvang mocht en een thuiswerkende partner. De eerste week was nog leuk. De tweede week al minder en daarna stond ik in de overlevingsmodus. Ik voelde me gevangen in een gouden kooi.
Terug naar de basis
Maar langzaamaan lukte het ons toch om de nieuwe realiteit te accepteren. De nieuwigheid rondom het virus was er vanaf, we wisten intussen hoe het was om met zijn allen thuis te zijn en we gingen er vanuit dat het nog wel even zo zou blijven. Dan heeft verzet weinig nut, hoeveel neiging ik daar ook naar had. Ik zag in dat mijn wereld dan wel noodgedwongen werd verkleind, maar het gaf mij tegelijkertijd meer focus op zaken die ertoe doen. Aandacht voor het welzijn van ons uitbreidende gezin en van dierbaren om ons heen. We probeerden er met elkaar het beste van te maken.
Daardoor kwam er ook een bepaalde berusting in de huidige situatie. Tenslotte moet ik het nu laten aankomen op mijzelf en (het (leren) luisteren naar) mijn lichaam. Waarom zou ik dat niet kunnen? Waar ik altijd overuren maak in mijn hoofd, word ik gedwongen om terug te gaan naar de basis. Iets waar ik doorgaans te weinig oog voor heb, maar waar ik nu niet aan ontkom. Uiteraard overspoelen mij soms nog wel eens gevoelens van angst. Maar gelukkig zijn die minder leidend dan mijn hoop en vertrouwen in mijzelf en de lieve mensen om mij heen om onze baby een goede start te geven.
Zillah Holtkamp – IMH-specialist en oprichter van het platform IMH Nederland – herkent het verhaal. In de praktijk hoort ze meer aanstaande ouders zoeken naar informatie. Gelukkig ontstaan er inmiddels meerdere initiatieven om aanstaande ouders van betrouwbare informatie te voorzien. Op de pagina corona en zwangerschap van IMH Nederland zie je een overzicht van informatie, blogs en filmpjes.
Vind jij het prettig om verder te praten met een professional? Dat kan via ons multidisciplinair adviesteam. Stuur je mail naar info@imhnederland of bel naar 085-1300 435
